Kolkende Vijverberg

Geschreven door Ella Kers (keepster van De Graafschap Vrouwen 1)

Het geschiedenisboek mag weer open. Met verse inkt wordt de volgende mijlpaal voor eeuwig vastgelegd. De titel van deze nieuwe pagina luidt: “De Graafschap Vrouwen spelen voor het eerst écht thuis”. Een plek die velen van ons alleen als toeschouwer kenden. De plek waar generaties Superboeren voor hun club leven. Nu staan wij daar – niet als publiek, maar als spelers.

De Vijverberg. Wat een stadion. Wat een fans. Wat een club.

Aan deze bijzondere wedstrijd tegen Jong Heerenveen gingen zeven duels vooraf. Een rollercoaster van teleurstellingen, van bijna’s, en van kansen die maar niet werden verzilverd. Keer op keer dichtbij, maar telkens nét niet dat beslissende moment. Een totaal van een magere acht punten bracht ons op een voorlopige vierde plek. Niet de start waar we op hadden gehoopt, maar in het voetbal kunnen de gekste dingen gebeuren, dus blijven we knokken.

We vlogen deze wedstrijd met volle moed aan. Borst vooruit en D’RAN! Het was een strijd vol enthousiasme en wilskracht. Je voelde het in de lucht, een mengeling van spanning, hoop en trots. Achter ons bijna 6000 supporters, een muur van blauw-wit, die als een echo door de avond galmden. Elk schot, elke save, elke sprint, gedragen door hun aanwezigheid.

Een vroege tegentreffer zette ons onder druk, en gaf ons net dat extra beetje pit. We gingen hier écht niet verliezen! We vochten voor elkaar, en voor die duizenden ogen om ons heen. Toen een schot van Noni-Rose het net raakte, laaide een vonkje op tot een groot vuur. De tweede goal kon niet uitblijven. Toen Sam de beslissende maakte, kolkte het stadion van vreugde en trots. Onze meiden hebben het geflikt. Het voelde alsof alles wat we de afgelopen maanden hebben opgebouwd, samenkwam in deze overwinning. Eindstand: 2-1. Dik verdiend!

Topsport is stappen maken. Gezamenlijk, maar ook individueel. Iedereen voert zijn eigen gevecht, en alleen de beste spelers mogen op zaterdag gezamenlijk de strijd aangaan voor de promotie. Afgelopen periode zat ik niet bij die beste elf. Dus ik vocht mijn eigen strijd om het plekje op de bank te verruilen voor het keepersgebied. Ik vecht voor mijn droom; soms alleen, soms samen, maar bovenal dag in en dag uit. Dat harde werken werd gezien door de staf. Op 16 november stond ik tegen Jong Feyenoord onder de lat; mijn eerste minuten in de Eerste Divisie B. Ik heb weer een stap gezet op de lange weg naar mijn droom.

Het pad tot onze droom zal lang en hobbelig zijn, met soms, heel soms, een avond zoals deze. Waarin alles op z’n plaats valt. Waarin het stadion trilt van vreugde en wij middenin een kolkende Vijverberg mogen staan. Die momenten waar je als klein kind over hebt gedroomd. Dit is ons verhaal, een verhaal van doorzetten, dromen waarmaken en deuren openen voor de toekomst. We zijn nog lang niet klaar, we zijn pas net begonnen.

Durf te dromen.

Ella Kers